Kim była Roza Shanina: snajper znany jako niewidzialny terror

Byłeś na II wojnie światowej, może nawet ci się podoba, ale być może nigdy nie słyszałeś o sowieckiej sowieci Rozie Jegorowna Shaninie. Urodzona w 1924 roku w gminie Związku Radzieckiego pod Leningradem dziewczyna chciała kontynuować karierę naukową, ale znalazła się na pierwszej linii frontu. Chcesz wiedzieć, jak to się stało? Sprawdź tę niesamowitą historię:

Chęć studiowania i rekrutacji

Roza Shanina chciała studiować literaturę i codziennie szła osiem mil, aby pójść do liceum, ale jej rodzice nie lubili jej bardzo i sprawiła, że ​​porzuciła szkołę. Dziewczyna, która zawsze miała silny geniusz i była dość niezależna, postanowiła uciec z domu (tylko 14 lat). Następnie wylądowała w Archangielsku, mieście, w którym mieszkał jej brat Fioder, z którym przeprowadziła się na studia. Po pewnym czasie dostała pracę w miejskim przedszkolu, myśląc o przyszłej karierze nauczycielskiej.

Wszystko zaczęło się zmieniać, gdy naziści zbombardowali Archangielsk, co skłoniło Rozę do walki z wrogami. To życzenie spełniło się pod koniec 1941 r., Kiedy jego brat Michaił zmarł w wyniku powtarzających się ataków niemieckich. Z wielką nienawiścią, gniewem i odwagą Shanina zapisała się do Akademii Kobiet w Snajperach i ukończyła ją w 1944 r., Wkrótce po ukończeniu 20 lat.

II wojna światowa i pierwsza śmierć

Po ukończeniu studiów, zwłaszcza za jej doskonałe wyniki, dziewczyna została dowódcą 184. dywizji snajperskiej z Radzieckiej Dywizji. Następnie poszedł na Front Zachodni, gdzie stał się pierwszą ofiarą. Roza nie zawahał się i z odległości około 400 metrów strzelił i zabił swojego pierwszego nazistę.

Podczas II wojny światowej odnotowano 54 zgony z karabinu Shanina, ale uważa się, że liczba ta była znacznie wyższa. Taka była jego skuteczność, że stał się znany jako „niewidzialny terror Prus Wschodnich”, ponieważ bardzo dobrze maskował i szybko i precyzyjnie trafiał w cele, nawet jeśli były w ruchu.

Śmierć

Roza Shanina zmarła 27 stycznia 1945 r., Próbując chronić rannego żołnierza. Jej historia stała się znana po tym, jak jej raporty znaleziono w pamiętniku, który zawsze miała przy sobie.