Poznaj mit gigantów, którzy żyliby w Patagonii w XVI wieku.
Pierwsze doniesienia o społeczności gigantów żyjących w Ameryce Południowej na wybrzeżu Oceanu Spokojnego pochodzą z wyprawy Ferdinanda Magellana w 1520 r. Antonio Pigafetta, który był kronikarzem podróży, był jednym z pierwszych, którzy to zobaczyli. jeden z gigantów Patagonii.
W swojej dokumentacji kronikarz twierdzi, że zauważył giganta śpiewającego i tańczącego na plaży. Ponieważ wydawał się przyjazny, załoga pomyślała, że byłoby w porządku nawiązać z nim kontakt w ten sam sposób. W rzeczywistości gigant nie stanowił zagrożenia dla Portugalczyków. Mówiąc za pomocą pewnego rodzaju języka migowego, podróżnicy zrozumieli, że gigant wierzył, że zostali wysłani z nieba.
Relacje Pigafetty mówią, że było ich kilka. Byli opisywani jako ludzie tak wysocy, że głowy Europejczyków sięgały tylko w talii gigantów. Znając całą społeczność, Fernão de Magalhães był podekscytowany i chciał zabrać gigantów z powrotem do Europy.
Kronikarz opisuje, że dziewięciu najsilniejszych ludzi w załodze zostało wysłanych, aby schwytać dwóch gigantów. Z wielkim wysiłkiem udało im się wykonać zadanie, ale więźniowie zachorowali i zmarli podczas podróży powrotnej do Europy.
Drugi raport
Chociaż Ferdynand Magellan zmarł, odkryty przez niego mit olbrzymów pozostawał częścią wyobraźni Europejczyków. Dopóki angielski nawigator Sir Francis Drake nie wszedł do historii. W zapisach podróży napisanych przez jego siostrzeńca pojawiły się nowe doniesienia o spotkaniach z gigantami.
Ale tym razem portret stworzeń był nieco inny. Podczas gdy Portugalczycy powiedzieli, że znaleźli gigantów o wysokości trzech metrów, angielski kapitan oszacował, że zmierzyli tylko 2, 2 metra. Niektórzy twierdzą, że Sir Drake i jego siostrzeniec zrobili to, aby obalić poprzednie raporty.
Anglicy wciąż rejestrowali, w jaki sposób przyjaźni i przyjaźni giganci stali się ostrożni i podejrzliwi po odcinku, który spotkał załogę Ferdynanda Magellana. I tak, zamiast zniszczyć historię opowiedzianą przez portugalskiego nawigatora, Anglicy ostatecznie podsycili mit.
Rozprzestrzenianie się mitu
W połowie XVII wieku dowódca brytyjskiej marynarki wojennej John Byron odbył kolejną wyprawę w region i potwierdził fakty. Dwa lata po powrocie załogi do Anglii ukazała się dziwnie anonimowa książka, w której znalazło się więcej opowiadań o gigantach patagońskich. Tym razem rekordy zawierały nawet ilustracje, które bardziej doceniały raporty. Książka była bestsellerem i przyczyniła się do dalszego wzrostu europejskiego zainteresowania mitem gigantów.
Potem opowieścią kierował także ksiądz Pernety. Po podróży dookoła świata duchowny postanowił napisać własną książkę i opowiedzieć, jak kapitanowie jego statku spotkali się z gigantami. Mimo że nie miał doświadczenia ze społecznością, kapłan podtrzymał mit i potępił tych, którzy wątpili w wszelkie dowody.
Wiele lat po opublikowaniu tych dwóch książek brytyjski kapitan marynarki wojennej wydał swoje oświadczenie. Powiedział, że ludzie, którzy mieszkali w tym regionie, byli naprawdę wysocy, ale prawie nie byli gigantami, o których wszyscy mówili, że spotkali. Oficer był również pierwszym, który przedstawił postacie, które reprezentowały ludzi znacznie wyższych od Europejczyków, ale nie byli nawet gigantami.
Koniec mitu?
Obecnie uważa się, że wszystkie odniesienia dokonane przez odkrywców naprawdę dotyczyły tubylców mieszkających w regionie. Prawdopodobnie spotkali się z Tehuelche lub Aonikenk, ludami, które rzeczywiście były imponującej wysokości, ale dalekie od bycia gigantycznymi bohaterami opowieści, które Europejczycy opowiadali przez ponad dwa stulecia.
